Zaterdag 10 september 2016

Vandaag rond 7 uur opgestaan en na een goed ontbijt (omdat we gisteren zo veel hadden hebben we deze keer 1 ontbijt gedeeld) zijn we rond 9 uur opgehaald (vandaag gaan Defny en ik met de bus naar Nevada) door Patricia en Alejandra. In de auto hebben we nog een goed en fijn theocratisch gesprek gehad maar het verkeer reed lekker door dus al snel moesten we toch echt afscheid nemen toen we bij Union Station in het centrum van LA waren gearriveerd. Na het afscheid nemen zijn Defny en ik eerst gaan kijken waar we straks rond 11 uur de bus vertrekt naar Nevada en daarna hebben we even wat te drinken gehaald bij de Starbucks en heb ik ondertussen naar onze vergadering in Nederland geluisterd.

Rond 11 uur vertrok de bus richting dan richting Nevada. Anderhalf uur later was er een stop van 20 minuten (de bus zat helemaal vol, boven en onder) in Riverside. We hebben even snel een sandwich gekocht bij de Subway. Tijdens de busreis heb ik mijn reisverhalen geupdated en ben idus weer helemaal bij. Deze busreis ging heel voorspoedig, weinig oponthoud en rond 17:00 uur waren we bij het de airport van Las Vegas.

Daar hebben we via Uber een taxi besteld en die was er binnen een kwartier en binnen weer een kwartier waren we op onze hotelbestemming.

Deze busreis zit er weer op we zijn weer in een heel andere gedeelte van de VS, en de 2 volgende geplande bustrips van in totaal 13 uren hebben we omgezet naar een vliegtrip van slechts 1,5 uren. Hopikee. Dat scheelt een hoop tijd zeg!

Vrijdag 09 september 2016

Dit motel waar we nu logeren heeft geen ontbijtfaciliteiten (wisten we bij het boeken al) dus hebben we lekker onbeteten bij Denny's. Das een groot restaurant wat direct naast ons motel staat. Het is 24 uur per dag open voor ontbijt, lunch en diner. We hebben allebei een heerlijk ontbijt uitgekozen. Het was trouwens echt veel voor 1 persoon. Morgenochtend delen we er 1. De koffie en thee is met refill dus de obers vragen je regelmatig of je nog koffie of thee wilt en zo ja dan schenken ze voor je in.

Na het ontbijt zijn we opgehaald door Patricia (haar zus Jenny was er deze keer ook bij) en zijn we naar de velddienstbijeenkomst gereden bij de koninkrijkszaal. Broeder Spielman (dat is degene waar ik afgelopen maandag een velddienstafspraak voor vandaag mee heb gemaakt) leidde de actie. Na de actie en het indelen ben ik op pad gegaan met deze broeder van 69 jaren. Eerst zijn we even naar zijn huis gereden (er was iets met zijn gootsteen en die was iemand aan t repareren) en toen hebben we de lectuur gebracht naar de tafel die in het winkelcentrum staat (zie verhaal van donderdag 8 september) en ik heb het nog uitgestald op de tafel (aan de hand van de foto die ik gisteren had genomen bij de zusters ) terwijl broeder Spielman met een andere broeder (uit een andere staat) aan het praten was. Ik begreep een paar minuten later dat broeder Spielman normaliter alleen de lectuur brengt en dat de zusters de lectuur uitstallen. Extra service vandaag dus. Na deze 2de tussenstop zijn broeder Spielman en ik naar een bijbelstudie gereden (broeder Spielman heeft deze man (Rene genaamd) een paar maanden geleden onmoet bij een busstop en we gaan nu voor de 2 of 3x met hem studeren. T eerste plan was om met ze 3en op de veranda te zitten maar al snel gingen we binnen zitten want t is echt HEET!. Na t gebed van broeder Spielman begonnen we aan hoofdstuk 2 van het boekje: Wat leert de bijbel echt. Broeder Spielman viel 2x in slaap tussen de studie dus dat was wel effe apart want dan stelde hij de vraag en Rene gaf het antwoord maar daarna kwam er geen reactie meer van broeder Spielman. Die ontwaakte dan weer en keek effe naar rechts waar ik zat en ging verder. Later had Rene een vraag en die heb ik aan de hand van de bijbel en de Wachttorenstudie van afgelopen zondag kunnen beantwoorden. Rene woont in een huis met zijn zus en zijn moeder. Zij moeder zit in een rolstoel want ze is gevallen in de badkamer. Rene vertelde dat hij veel problemen (gezondheid maar ook andere) had en ik zei dat Jehovah in de toekomst al onze problemen oplost en dat in de tussentijd Jehovah ons de kracht kan geven om met onze problemen om te gaan. Aan het eind van de studie heb ik gebeden (in t engels) en na t afscheid met Rene zijn we naar de Koninkrijkszaal gereden. Ik heb wel even gevraagd aan broeder Spielman of het autorijden geen probleem is aangezien hij 2x tijdens de bijbelstudie in slaap was gevallen maar toen zei hij dat hij nu wakker was. Ok dan. Trouwens even eerder had broeder Spielman verteld dat hij 6 jaar was toen hij met zijn vader, moeder en zus in een auto zat en er een tegemoetkomende auto (met een dronken bestuurder) of ze inreedt en hij letterlijk zag dat ze vader de laatste adam uit blies. Hij, zijn zus en moeder hebben het overleefd. Een paar jaar geleden heeft broeder Spielman zijn vrouw in de dood verloren na een huwelijk van meer dan 40 jaren. Hij mist haar heel erg. Hij is pas begonnen met pionieren en hij ziet er naar uit haar te ontmoeten in het paradijs. Broeder Spielman was getrouwd met een donkere zuster maar toen zij trouwde in 1956 was dat in sommige staten nog niet toegestaan (mixed couples). Daarom was er zeg maar een klik op het moment dat broeder Spielman en ik elkaar ontmoette afgelopen maandag. Vandaag vroeg hij mij hoe er werd gereageerd op het feit dat ik met een donkere vrouw (ook zuster) trouwde in ons land. Ik zei m dat het geen probleem was.

Broeder Spielman heeft me afgezet bij de Koninkrijkszaal omdat ik daar Defny, Patricia en Jenny weer ontmoet. Ik heb nog even gesproken met een andere broeder, foto gemaakt, emailadressen uitgewisseld (hij vind t leuk om meer te weten te komen over Holland) en even wat geschreven op mijn laptop maar toen kwamen de zusters er al aan.

We zijn gaan lunchen bij Build your own pizza. Je kan alles zelf kiezen wat je op je pizza wilt. Ze maken hem dan direct klaar (dat zie je ook) en na een paar minuten komt hij al dampend uit de oven. De pizza was heerlijk. Defny en ik hadden er 1 genomen met alle soorten vlees die er maar waren en een paar lekkere andere i ingrediënten. Daarna zijn we even naar het Huntintongsbeach gereden en effe met onze velddienstkleding en hoed over het strand gelopen.

De middag heb ik doorgebracht in het zwembad. savonds was ons afscheidsdiner met Patricia en Guillermo en Jenny (zus van Patricia) en haar man Ceasar was er ook bij. Tijdens het eten bleek dat Ceasar de ervaring van de oma van Defny (van haar vaders kant) die in 1987 in de Wachttoren werd gepubliceerd (het artikel vind je onder dit verhaal) met heel erg veel belangstelling had gelezen toen het werd gepubliceerd. Ceasar was toen net een jaar gedoopt en het verhaal van de oma van Defny had heel veel raakvlakken met zijn leven voordat hij in de waarheid kwam. We hebben nog een hele poos met deze lieve broeder gesproken, (op de parkeerplaats voor het hotel). Hij en zijn vrouw hebben in Nicaraqua als zendelingen gediend en hebben jarenlang op Bethel Brooklyn gediend.

Na het eten en het praten op de parkeerplaats hebben we afscheid genomen van Quillmero, Jenny en Ceasar. Ik heb Guillmero hartelijk bedankt (en ja ook geknuffeld) voor alles wat ze voor ons hier in LA hebben gedaan. Toen hij wegreed zei ik i see you in paradise. Hij zei: No in Holland.

Patricia zien we morgen nog. Zij brengt ons van ons hotel naar het centrum van LA. Daar nemen we de bus naar Las Vegas / Nevada. We verlaten California (trouwens jullie vergeten te vertellen dat er hier bijna dagelijks aardbevingen zijn. Ze zijn dan wel minder dan 1 op de schaal van richter maar toch!). Oja en het is hier heel erg warm maar in Nevada nog veel warmer. Woestijn. Maar dat lezen jullie binnenkort.

(hieronder de ervaring van de oma van Defny: Lintina van Geenen, gepubliceerd in de Wachttoren van 1987, 1 september bladzijde 7-10.:

Ontworsteld aan het juk van het spiritisme

TOEN ik een meisje van veertien was, werd mijn familie door de ene ramp na de andere getroffen. In die tijd begon een kwaadaardige moordenaar mijn bloedverwanten uit te roeien. Zijn eerste slachtoffers waren de kinderen van mijn zuster — alle negen. Vervolgens was haar echtgenoot aan de beurt. Kort daarop vermoordde hij ook een van mijn zusters. Er volgden nog vier van mijn broers en zusters, tot alleen mijn moeder en ik nog over waren. O, wat was ik bang!

Gedurende de daaropvolgende jaren at, werkte en sliep ik dag in dag uit in angst. ’Wanneer zal hij toeslaan?’ vroeg ik mij af. ’En wie is het volgende slachtoffer — Moeder of ik?’

Mijn achtergrond

Om u een beter begrip te geven van wat er daarna gebeurde, zal ik u iets over mijn achtergrond vertellen. Ik ben in 1917 geboren als lid van de Paramaccaner-bosnegerstam op een eiland in de rivier de Marowijne in Suriname. Mijn voorvaders waren den lowenengre, of weggelopen slaven, die het oerwoud in waren gevlucht om daar een moeizaam maar vrij bestaan op te bouwen. Nu, in werkelijkheid was het een leven dat wel vrij was van slavernij aan mensen, maar niet vrij van de demonen.

Het dagelijkse leven in ons dorp werd beheerst door demonen- en voorouderaanbidding. Om anderen te betoveren en ziekte en dood over hun naaste te brengen, bedienden sommigen zich van wisi, zwarte magie, of zij riepen de hulp in van een koenoe, een kwelgeest. Men gelooft dat deze kwelgeesten personen zijn die door een familielid onheus zijn behandeld. Na hun dood keren zij zogezegd naar hun familie terug om wraak te nemen. Maar in werkelijkheid zijn deze kwelgeesten verdorven demonen, die mensen dwingen hen te aanbidden.

Als lid van de Evangelische Broedergemeente, een protestantse kerk, leerde ik ook iets over God. Hoewel ik in het duister gelaten werd over de manier waarop ik hem moest aanbidden, leverde het regenwoud om mij heen mij overvloedige bewijzen dat hij een goede Verzorger is. ’Ik wil een goede God aanbidden, maar niet een kwade geest die lijden veroorzaakt’, redeneerde ik. Ik wist dat kwelgeesten er plezier in hadden hun onwillige slachtoffers dood te martelen.

Stel u voor hoe geschokt ik was toen ik te weten kwam dat vijanden van onze familie een koenoe op ons hadden afgestuurd. Ik was veertien toen hij aan zijn dodelijke opdracht begon. Zesentwintig jaar later waren alleen Moeder en ik nog over.

De eerste confrontatie

Moeder was een harde werkster. Toen zij op een dag naar haar stukje grond liep, werd zij tegen de grond gesmakt en kon niet meer opstaan. De koenoe had mijn moeder gekozen. Haar gezondheid ging achteruit en zij raakte verlamd. Zij had hulp nodig — hulp van mij. Maar ik werd heen en weer geslingerd tussen liefde voor haar en angst voor de demon die bezit van haar had genomen. Tijdens de aanvallen van de koenoe schreeuwde mijn arme moeder echter zo hard van pijn dat ik het niet langer kon aanzien en haar hoofd troostend in mijn schoot legde. Dan kalmeerde zij, maar ik voelde hoe „handen” in mijn lichaam knepen.

Als ik wilde vluchten, begon Moeder weer te huilen. Ter wille van haar bleef ik daarom en verduurde mijn eerste huiveringwekkende confrontatie met deze moordenaar. Ik was toen veertig jaar oud.

De aanvallen worden heviger

Moeder stierf. Slechts drie dagen later hoorde ik een vriendelijke stem zeggen: „Lintina, Lintina, hoor je mij niet? Ik roep je.” Dat was het begin van zo veel ellende dat ik snakte naar een snelle dood.

Eerst viel de demon mij alleen lastig als ik ging slapen. Zodra ik op het punt stond in te dommelen, werd ik gewekt door de stem die praatte over begraafplaatsen en over de dood. Door een tekort aan slaap voelde ik mij zwak, maar ik bleef voor mijn kinderen zorgen.

Later namen de aanvallen van de demon in kracht toe. Verscheidene malen had ik het gevoel alsof hij mij wurgde. Ik probeerde weg te lopen, maar ik kon niet, want er leek een zwaar gewicht op mijn lichaam te drukken. Ik wilde schreeuwen, maar kon geen geluid uitbrengen. Toch weigerde ik mijn aanvaller te aanbidden.

Telkens als ik van een aanval hersteld was, ging ik weer aan het werk om cassave en suikerriet te verbouwen, die ik in een kleine kustplaats op de markt verkocht. Het werd gemakkelijker om in mijn levensonderhoud te voorzien, maar mijn ergste lijden lag nog in het verschiet.

Op zoek naar genezing

Op een dag hoorde ik de onheilspellende stem van de demon zeggen: „Ik zal je buik als een bal laten opzwellen.” Een poosje later zat er een harde klomp in mijn buik die steeds groter werd, totdat ik ten slotte wel zwanger leek. Ik was werkelijk bang en vroeg mij af: ’Kan God, de Schepper, mij helpen van de koenoe af te komen? Kan Hij een goede en sterkere geest sturen om hem weg te jagen?’ Om daarachter te komen, ging ik naar een bonoeman, een toverdokter.

De eerste toverdokter gaf mij tapoes of amuletten, maar de zwelling bleef. Vastbesloten genezing te vinden, trok ik van de ene bonoeman naar de andere — zonder enig resultaat. Tussen die bezoeken in werkte ik weer op mijn land om aan het geld te komen voor het bier, de wijn, de champagne en de lendedoeken waarmee ik de toverdokters moest betalen. Vele malen gaven zij de raad: „Kniel neer voor de koenoe. Smeek tot hem als je meester. Aanbid hem, dan zal hij je verlaten.” Maar hoe kon ik knielen voor een geest die mij martelde en mij wilde doden? Ik kon het niet.

In mijn wanhoop deed ik verder echter alles wat de toverdokters zeiden. Een van hen heeft mij vijf maanden behandeld. Hij baadde mij met kruiden en kneep het sap van elf verschillende planten in mijn ogen — „om ze zuiver te maken”, zei hij als ik het uitschreeuwde van de pijn. Maar aan het eind van de behandeling keerde ik zonder een cent, mishandeld en zieker dan ooit naar huis terug.

„Nu ga je eraan”

Een van mijn zoons, die in Nederland woont, stuurde mij geld om mij in de gelegenheid te stellen naar hulp te blijven zoeken. Daarom zocht ik een arts in de hoofdstad op. Na een onderzoek zei hij: „Ik kan u niet helpen. Gaat u maar naar een bonoeman.” Daarom probeerde ik het met een geestenmedium van Oostindische afkomst — maar weer baatte het niet. Ik ging op weg naar huis, maar kwam niet verder dan de hoofdstad, waar ik mij naar het huis van een van mijn dochters sleepte. Daar stortte ik in — berooid en ziek. Tevergeefs had ik zeventien jaar en 15.000 Surinaamse guldens besteed op zoek naar genezing. Ik was inmiddels 57jaar oud.

Vervolgens dreigde de demon: „Ik heb genoeg van je. Nu ga je eraan.”

„Maar je bent God niet, je bent Jezus niet”, riep ik uit.

„Zelfs God kan mij niet tegenhouden”, antwoordde de demon. „Je dagen zijn geteld.”

Het laatste gevecht

Er gingen enige weken voorbij. Meena, een buurvrouw die volle-tijdbedienaar bij Jehovah’s Getuigen was, vroeg mijn dochter naar mijn toestand en zei: „Je moeder kan wel geholpen worden, maar alleen met de bijbel.” Toevallig hoorde ik het gesprek en liep naar hen toe. Maar voordat ik hen bereikte, werd ik tegen de grond geworpen. Meena kwam haastig aanlopen en zei: „Die demon zal je niet met rust laten. De enige die jou kan helpen, is Jehovah, en niemand anders.” Toen bad zij met mij tot Jehovah God en van die tijd af kwam zij mij geregeld bezoeken. Maar hoe vaker zij op bezoek kwam, des te woester werden de aanvallen van de demon. ’sNachts schokte mijn lichaam zo heftig dat niemand in huis kon slapen. Ik at niet meer en af en toe was ik volkomen buiten zinnen.

Mijn toestand werd zo ernstig dat mijn zoons uit het binnenland kwamen om mij mee terug te nemen naar mijn dorp opdat ik daar kon sterven. Daar ik te zwak was om te reizen, weigerde ik. Maar omdat ik mijn dood voelde naderen, belde ik de Getuige om afscheid van haar te nemen. Aan de hand van de bijbel legde Meena uit dat er, ook al zou ik sterven, toch de hoop op de opstanding was.

„Opstanding? Hoe bedoel je?”

„God kan je tot leven in het Paradijs opwekken”, antwoordde zij. Een straaltje hoop!

Maar nog diezelfde nacht nam de demon bezit van mij. In trance leek ik de koenoe te zien, gevolgd door een mensenmenigte. Hij spotte: „Ze denkt dat ze een opstanding krijgt.” Daarop barstte de menigte in een bulderend gelach uit. Maar toen deed ik iets wat ik nog nooit eerder had gedaan. Ik riep: „Jehovah! Jehovah!” Dat is alles wat ik wist te zeggen. En de demon ging weg!

Weer kwamen mijn zoons en smeekten: „Mama, ga alsjeblieft niet in de grote stad dood. Kom met ons mee naar je dorp.” Ik weigerde, want ik wilde meer over Jehovah leren. „Goed, misschien ga ik toch dood,” zei ik tegen hen, „maar ik zal ten minste de Schepper gediend hebben.”

Als een sterke toren

Meena en andere Getuigen bleven mij opzoeken. Zij leerden mij tot Jehovah te bidden. Zij vertelden mij onder andere over de strijdvraag tussen Jehovah en Satan en over de wijze waarop de Duivel lijden over Job bracht om hem ertoe te bewegen God te verloochenen. Toen ik deze dingen leerde, sterkten ze mij in mijn overtuiging dat ik de demon nooit zou aanbidden. De Getuige las mij een schriftplaats voor die mij dierbaar is geworden: „De naam van Jehovah is een sterke toren. Hier snelt de rechtvaardige binnen en ontvangt bescherming.” — Spreuken 18:10.

Langzaam keerden mijn krachten terug. Toen mijn zoon weer bij mij kwam, vroeg ik hem buiten te wachten. Ik kleedde mij aan en stopte mijn blouse in mijn rok om te laten zien dat de zwelling bijna verdwenen was. Toen liep ik naar buiten.

„Ben jij het Mama Lintina?” flapte mijn zoon eruit.

„Ja, ik ben het, dank zij Jehovah, mijn God!”

Mijn standpunt innemen

Zodra ik weer een beetje kon lopen, ben ik naar de Koninkrijkszaal van Jehovah’s Getuigen gegaan. Daar kreeg ik zo veel aanmoediging van de vrienden dat ik er nooit mee opgehouden ben de vergaderingen te bezoeken. Een paar maanden later ging ik met de Getuigen mee in het openbare predikingswerk. Korte tijd later werd ik gedoopt en werd ik een dienstknecht van Jehovah, mijn liefdevolle Redder. Ik was toen 58jaar.

Er moest echter nog iets gedaan worden. Jaren geleden had ik ginds in het dorp in mijn hut een altaar gebouwd om er offers aan mijn voorouders te brengen. Als ik geestelijk rein wilde zijn, moest ik het vernietigen. Ik vroeg Jehovah om hulp, aangezien mijn daad hevige beroering onder de dorpelingen zou kunnen wekken. Toen ik bij mijn hut kwam en de deur opendeed, schreeuwde iemand: „Pingos!” (Wilde zwijnen!) Een kudde van deze beesten trok over het eiland en ze sprongen in de rivier om naar de overkant te zwemmen. Onmiddellijk stroomde jong en oud het dorp uit om deel te nemen aan deze gemakkelijke jacht. Opgetogen knielde ik om Jehovah voor deze ontwikkeling te danken. Snel sleepte ik het altaar naar buiten, goot er petroleum overheen en stak het in brand. Het altaar was in vlammen opgegaan voordat de menigte terugkwam. Natuurlijk kwamen zij erachter, maar er was niets meer aan te doen. En zo keerde ik met een vredig gemoed naar de hoofdstad terug.

Van ellende tot geluk

Nog meer zegeningen vielen mij ten deel. Mijn zoon in Nederland geloofde niets van de verhalen die hij over mij hoorde en nam het vliegtuig naar Suriname om zelf te zien wat er aan de hand was. Hij was zo blij mij gezond en wel te zien, dat hij een prachtig huis in de hoofdstad voor mij kocht, waar ik nu woon. Wat een verandering heb ik beleefd — van een straatarme slavin van demonen tot een welverzorgde dienstknecht van Jehovah!

Nu, elf jaar na mijn doop, heb ik nog meer reden om dankbaar te zijn. In hun hart getroffen door de vele zegeningen die ik ontving, kregen drie van mijn kinderen en één schoonzoon eveneens belangstelling voor de bijbelse waarheid en droegen uiteindelijk hun leven aan Jehovah God op. En telkens opnieuw heb ik mijn ervaringen met het demonisme verteld als broeders en zusters mij meenamen naar hun bijbelstudies die niet de moed konden opbrengen om zich aan de demonen te ontworstelen. Op die manier hebben zelfs die vreselijke jaren nog enig nut gehad voor de Koninkrijksprediking.

Ik heb geen woorden genoeg om mijn dankbaarheid jegens Jehovah, mijn God, tot uitdrukking te brengen. Ik heb beslist zijn almachtige hand ten behoeve van mij gezien. Ja, Jehovah is goed voor mij geweest! — Vergelijk Psalm 18:17-19.

[Illustratie op blz. 7]

Toen Lintina van Geenen probeerde zich aan het spiritisme te ontworstelen, leerde zij dat ’de naam van Jehovah een sterke toren is’

[Illustratie op blz. 9]

Het binnenland van Suriname, waar velen zich in de greep van het spiritisme bevinden

Donderdag 8 september 2016

Na het ontbijt hebben we al onze spullen ingepakt en na het uitchecken hebben we even gewacht beneden in de lobby van het hotel. Rond 10 uur was zuster Patricia er met de auto. Zij brengt ons naar ons hotel in Artesia. Een stad op 30 kilometer van het hotel waar we de afgelopen 2 nachten zijn geweest.

Maar (dat wisten we van te voren al maar we proberen het gewoon) daar aangekomen rond 11 uur konden we nog niet inchecken. Samen met Patricia zijn we naar een supergroot en dan bedoel ik dus ook !GROOT! overdekt winkelcentrum gereden in de stad naast Artesia: Downey. Defny en ik gaan hier een paar uurtjes rondhangen/brengen en de zuster gaat naar haar afspraak en daarna brengt ze ons naar ons hotel. En ja hoor! Daar zijn ze weer onze broeders en zusters, (midden in het grote winkelcentrum, tussen de Macy's, de Appleshop, Microsoft, noem maar op): tablewitness. Ze zitten aan een grote tafel waar al onze lectuur op staat uitgestald (zie foto). We hebben een leuk gesprek gehad met zuster Terpstra (inderdaad haar roots liggen in Nederland, haar moeder was 9 toen die naar Nederland kwam dus heeft ze geen Nederlands van haar moeder geleerd) die deze speciale tak van openbaar getuigenis ook doet. Zij vertelde dat ze 6 volle dagen per maand in het winkelcentrum staan/zitten met de tafel. 1 week 3 dagen (achterelkaar, van 9 uur dat het open gaat tot 21:00 uur dat het dicht gaat het winkelcentrum) dan een week niets en dan weer net als de eerste week. En ze vertelde dat ze al 15 jaar op deze wijze getuigenis geven in dit winkelcentrum en ik maar altijd denken dat dat tafelgetuigeniswerk zo nieuw is. Das dus helemaal niet waar. Weer wat geleerd hier in de VS. Afijn we gaan verder. Na deze leuke kennismaking hebben we wat gedronken bij de Starbucks en daarna ging Patricia naar haar afspraak. Defny en ik zijn nog een tijdje blijven hangen wij de Starbucks vanwege de goede WiFi verbinding en daarna zijn we wat gaan eten bij t foodcourt in de hal.

Er was van alles en uiteindelijk viel onze keus op Sarku Japan (een paar dagen terug hadden we zo lekkere, chinese Teranyaki, vandaar!) en bestelde we 1x combo Chicken Teriyaki en een flesje water. T was wel weer oplichterij (vanuit Nederlands oogpunt) want een combo betekende dat als je 1 Teriyakimenu bestelde voor de normale prijs je de 2de (ook Teriyakimenu) voor 4 dollar kreeg. Maar de speciale dagprijs van het menu was 5,89. Ik vroeg dus aan de mevrouw wat het voordeel was van de combo want als ik 2x de dagprijs bestel en een flesje water kwam ik uit op een bedrag wat in totaal slechs 23 cent duurder was. Daar had ze natuurlijk geen antwoord op en ze keek ons glazig aan. We hebben toch maar de combo besteld en uiteindelijk bleek het ook helemaal niet lekker. Ja die Teranyaki in Chinatown LA 2 dagen terug was lekkerder. Afijn. De tijd in het winkelcentrum ging redelijk snel en rond 3 uur kwam Patricia ons ophalen. Hopikee gelijk naar het hotel gereden en daar heeft Patricia ons afgezet met de medeling dat we vanavond met haar en haar dochter gaan dineren.

Het inchecken ging snel (onze bagage hadden we eerder vandaag achtergelaten) maar de electrische kaart werkte niet dus kregen we de deur niet open van onze kamer. Ik terug naar de receptie (Het is echt zo'n Amerikaans Motel die je altijd in die Amerikaanse films ziet: benedenverdieping kamers en daarvoor gelijk de parkeerplaatsen, aan de andere kant kamers met uitzicht op t zwembad) lopen en de vriendelijke dame bij de balie (zij was ook ooit in Nederland geweest en zij als 1 van de weinige hier gelijk mijn voornaam goed) zei dat ze me een nieuwe kaart zou geven. Ze zegt weet je wat ik doe ik geef je een upgrade. Dus nu hebben we een veel grotere kamer met ligbad en het ziet er verzorgd uit.

(Later (vandaag en donderdag) bleek wel dat er in dit hotel niet veel dingen in orde zijn: 1 lamp in onze kamer doet het niet, het was niet mogelijk om een 2de sleutel te krijgen voor de hotelkamerdeur, de wifi ontvangst in onze kamer, (aan het einde van het complex) is zeer slecht, de airco geeft zwarte stofdeeltjes af en die liggen dan op het sprei van het bed, op vrijdagavond was de receptie om 22:00 uur al gesloten dus konden we geen water meer tappen, de koffie in de thermoskan in de receptie (als de recepteie open is) is koud, het kleine zwembadwater is niet blauw maar groen (gewoon smerig dus) en het handvat van het grote zwembad (heerlijk helder water, deze wel) is defect en last but not least op vrijdagmiddag stond er in de hal waar de kamers zijn en onze kamer dus ook een groene grote moter. Die had iemand daar even neergezet en even later zag ik de eigenaar er ook mee lopen door die hal. Nou ja zeg. ! Kan toch niet waar zijn? )

Afijn dat bleek later allemaal maar we hebben het overleefd, zo erg was het allemaal nou ook weer niet. Nadat we hadden ingecheckt ben ik gelijk het zwembad (de grote, die is schoon) ingesprongen, nadat het speciaal voor mij van slot was gehaald. (het zwembad is op slot omdat soms mensen proberen te zwemmen die helemaal geen gast van het hotel zijn). Ik had het zwembad voor mijzelf dus was het een privezwembad. Heerlijk. Later op de avond zijn we gaan eten met Patricia en Alejandra bij een echt Amerikaans Grillhouse hier in Artesia. Defny en ik hebben heerlijk spareribs gegeten en bestelde allebei IceTea maar deze keer was dat geen IceTea zoals we gewend zijn. Nee het was, trouwens echt een MEGAglas, koude thee. Het was een hele gezellige avond met Patricia en Alejandra.

Rond een uur of 22:00 zijn we gaan slapen. Morgen weer een nieuwe dag. Morgenochtend gaan we in de velddienst.

Woensdag 7 september 2016

Vandaag, in vergelijk met de 2 dagen hiervoor, iets langer geslapen en ook wat relaxter ontbeten (we worden niet opgehaald vandaar). Na het ontbijt zijn we de stad (het centrum) hier in LA gaan verkennen. Al snel zag ik een museum waar de historie van de chinezen in de VS werd tentoongesteld. Wanneer de eerste chinees naar de VS kwam, waarom ze kwamen, hoe ze hun geld verdiende, enz enz. Het was erg interessant allemaal. Daarna hebben we wat gewandeld in Chinatown en wat winkeltjes daar bezocht. Ze verkopen hele kleine schildpadjes hier. Die zitten in een klein bakkie met water. 1 chinese verkoper wat een beetje geirriteerd toen ik zei dat ik moest nadenken nadat ik de prijs gevraagd had van een koffer. Ik bezocht een toilet in een mini chineeswinkelcentrum en dat zag er NIET uit! 1 Urinoir was gewoon van de muur gehaald en later zag ik m liggen onder de gootsteen. Defny en ik hebben nog een paar leuke tshirts gekocht en op een leuk Chinees pleintje (vlak bij een beeld van Bruce Lee) een hamburgermenu gegeten. 1 man zat vlak bij ons ook te eten en die zag er redelijk vies uit zeg maar en af en toe ging hij gewoon effe hardop lachen. Naast het terras waar wij zaten te eten zaten een paar chinese mannen die aan het wachten waren als mensen hun vuil van hun gegeten menu, in de prullenbak deponeerde. De chinse man haalde dan het flesje of blikje eruit en nam die mee. Maar ik nam mijn Coca Cola flesje mee (als souvenir) dus hij keek raar op toen hij het flesje niet kon vinden. Hij keek ons nog na. Later hebben we aan een voorbijganger gevraagd waarom ze dat hier doen en het komt er gewoon op neer dat ze er geld voor krijgen. (de overheid hier haalt ook alles gescheiden op, maar laat het verwerken door privebedrijven dus mensen halen het uit de prullenbakken of verzamelen het en leveren het ook weer in bij de privepartijen).

Toen we terug bij ons hotel waren zei een vreemde man tegen mij ineens dat wij aan de overkant moesten gaan lopen. Ik zei gewoon dat hij ze mond moest houden en we zijn lekker doorgelopen aan zijn kant van de stoep. Wat is dit nu weer zeg. Later op de avond bleek dat hij er ook sliep. Op mijn hotelkamer heb ik een film gekeken op Netflix (je kan hier ook Amerikaanse films kijken die op de Nederlandse Netflix nog niet zijn ) en daarna zijn we op pad gegaan voor ons avondeten. We kwamen uit bij de Burgerking en wat daar allemaal gebeurde was, in mijn ogen dan, echt een film. 1 man was zijn telefoon aan het opladen via een oplaadkabel die uit het plafond hing, een andere man lang te slapen op een tafel en tussen zijn armen een grote PepsiColafles, een andere man (met een loopstok) vulde zijn termoskan met ijsblokjes uit de ijsblokjes machine en een andere mevrouw zat er te puzzelen met haar hele hebben en houwe omhaar heen. Ik vond het echt schitterend allemaal!

Morgen gaan we van hotel verhuizen!

Dinsdag 06 september 2016 *** disneyland***

Zoals gisteren al geschreven gaan we vandaag naar Disneyland. (Even voor jullie maar ook voor mijn informatie gisteren waren er !maar! 50000 bezoekers in het park! (dit omdat het gisteren een vrije dag in de VS was).

Bij t ontbijt in ons hotel was t zo druk dat we moesten aanschuiven bij een mevrouw uit Ecaquador. Ze was heel aardig en vroeg hoe lang we in de VS bleven en wat we allemaal gingen doen. Om 9 uur werden we opgehaald door Patricia en Guillermo en begonnen we aan onze reis naar Disneyland. Het verkeer was dus megadrukker als gisteren (feestdag) want iedereen gaat en komt naar zijn werk. Echt niet normaal zo veel auto's, files en noem maar op op de snelweg hier. Indicatie: gisteren deden ze er 70 minuten om thuis te komen nadat ze ons hadden afgezet bij t hotel terwijl het normaal maar 25 minuten is!. Wat lief he? dat ze ons dan steeds komen ophalen en terugbrengen.

Na 3 kwartier rijden zijn we even gestopt in een hotel in Artesia (in dit stadje wonen zij met hun dochter) om te kijken voor 2 nachten voor mij en Defny vanaf as donderdag maar het bleek volgeboekt te zijn. Rond kwart over 10 waren we bij de parkeerplaats van Disneyland en de parkeergarage is echt MEGA maar dan bedoel ik ook MEGA. Nee dat heb ik nog nooit eerder gezien. We moesten even wachten op de dochter omdat zij ons (Defny en ik) moet binnenlaten in t park dus zijn we in het voorpark van Disney koffie gaan drinken bij de Starbucks. Defny zag een man en een vrouw heel netjes aangekleed en zei tegen mij dat zullen ook wel br en zr zijn . Wat bleek een paar minuten later? Het waren inderdaad broeder en zuster en nu, ja nu komt het dan he?: Ze doen samen met 6 andere broeders en zusters informeel getuigenis IN HET DISNEYLANDpark. ! niet te geloven. Ze hebben daar speciaal, als enige religie in de VS, toestemming voor. Ze verspreiden geen papieren lectuur, gebruiken alleen maar tablet met filmpjes of sturen lectuur digitaal via de link op de website: JW.org. Ik wist echt niet wat ik hoorde toen ik het hoorde! haha. Bij de ingang, voor het park, staan/zitten ook broeders en zusters met onze lectuur. Schitterend dat hier ook al die mensen, toeristen uit de hele wereld, maar ook veel Amerikanen, bereikt worden met het goede nieuws.

Toen we het park binnen waren zijn we gelijk met Pluto op de foto gegaan. Normaliter vind ik dat allemaal een beetje voor kinderen (is t ook!) maar vandaag is een uitzondering. Daarna naar de eerst attractie van dit megagrote park: Inidana Jones adventure: temple of the forbidden Eye. t was maar 35 minuten wachten dus dat viel wel mee, de wachtrij was echt net als in de films van Inidana Jones, allemaal van die tunnels en op een gegeven moment was de attractie tijdelijk dicht, hij was effe defect! maar t was t wachten wel waard.

Je zit in een jeep met ze 6sen of 8ten en rijdt door de tunnels. Een safari zeg maar en onderweg zie je allemaal beesten en gekke dingen net zoals in de films.

Daarna zijn we naar Splash Mountain gelopen. Een wildwaterbaan. In de wachtrij heb ik een leuk gesprek (over de waarheid) gehad met Barbera. Een Amerikaanse vrouw die op bezoek in t park was met haar 2 kleinkinderen: 2 kleine jongens. Ze maakt zich echt zorgen over alles wat in de wereld gebeurt. Dat was natuurlijk DE ingang voor mijn om over de waarheid te beginnen en ik heb haar wat dingen verteld (aangemoedigd te onderzoeken wat de naam van Jehovah betekent , dat hij zijn voornemen altijd laat uitkomen en dat we daarom vertrouwen in hem kunnen hem kunnen hebben dat hij alles gaat oplossen omdat mensen t niet meer kunnen) en ons JW visitekaartje gegeven en mijn emailadres. We hebben haar ook verteld hoe en waar wij onze broeder en zuster in LA ontmoeten hebben (voor t congres in Utrecht) en hebben we verteld dat wij vrienden, ja familie over de gehele wereld hebben en dat vond ze erg bijzonden. !T wachten op de atrractie ging heel snel door dit leuke gesprek en de rit in de achtbaan wat echt gaaf maar na een vrije val van een paar meter wat ik natuurlijk wel weer kletsnat, dat begrijp je wel.

Volgende atractie: Pirates of the caribean. Je zit dan in een boot en gaat via tunnels en water langs allemaal mooie poppen van de beroemde film en natuurlijk zie je Johhny Depp op t eind ook. Is wel mooi want je vaart gewoon langs mensen die zitten te eten in een restaurant. Je bent binnen maar t is net alsof je buiten vaart. Echt mooi hoor.

Na de lunch (t eten hier in Disneyland is echt allemaal top!, en nergens ligt er afval op de grond. Overal zijn er prullenbakken en personeel van t park ruimt direct de rommel op als er wat op de grond ligt) hebben Defny en ik de Tarzantree bezocht. Is wel leuk. Een soort boomhut met allemaal touwen en dingen omtrent Tarzan en zo.

Next: Finding Nemo Submarine. Na een half uurtje wachten in de zon waren we al aan de beurt. Je zit dan(met 20 andere personen) in een echte grote gele onderzeeer en hebt allemaal een klein raampje voor je en je gaat dan onderwater met de onderzeeer en je ziet van alles onderwater (is net echt hetzelfde als je wel eens gesnorkeld hebt in Egypte of Turkije of zo, en natuurlijk ben je op zoek naar Nemo. Zie hier het filmpje wat ik heb opgenomen met mijn actioncam: .

Daarna begon in de hoofdstraat van t park de parade. Die is 1 keer of soms 2x per dag en dat ziet er echt heel gaaf uit. (mijn opname zal ik later uploaden:)

Na de parade wist onze tourguide (de zuster) een shortcut door allerlei winkels naar het andere park: California park. Das t zelfde principe als Disneyland (hoort er ook bij) maar dan alleen attracties die betrekking hebben op de staat California. De eerste attractie die we daar gedaan hebben was echt kicke. Ja echt. Je gaat in een stoel zitten, doet je seatbelt aan en je gaat omhoog (best wel een stuk) en je vliegt dan, net als een paraglider (je ziet t op een megagroot scherm) over alle werelddelen van de aarde. Je ziet de chinese muur, antartica, parijs en diren zoals olifanten (in Afrika) en ijsberen (noordpool/zuidpool) noem maar op. Je ziet dieren van dichtbij of ineens een botsing met een vliegtuig of een drone. Deze is echt gaat en t beeld is echt superscherp. Ja t is echt alsof je vliegt over de aarde. De atrractie heet Soarin around the world. ">zie t filmpje van iemand anders op youtube.

Na een drankje en een hapje bij een leuk restaurant hebben we de laaste attrractie van vandaag gedaan: cars racing. En die was t wachten, slechts 45 minuten maar, echt waard. ">zie t filmpje van iemand anders op youtube.

Je zit dan in een auto van de animatieserie cars en je racet tegen een andere auto met inzittenden natuurlijk. Die staat en rijdt naast je op t track. Net als de minicars die je overa kan kopen. Wij wonnen de race en je gaat echt hard misschien wel 80 kilometer of harder misschien. Echt gaaf want je rijdt in een baan die is aangelegd in een nagemaakte Arizona omgevind. Grote rotsen en planten zoals grote (echte) cactussen. ">Zie t filmpje van iemand anders op youtube. Vanaf 4.55 minuten zie je de race, daarvoor is minder interessant.

Rond 21:00 uur werd de medeling gedaan dat t park ging sluiten en wij en de vele andere duizenden bezoekers verlieten het park. Rond 22:00 uur werden Defny en ik afgezet bij ons hotel nadat we onze delegates onwijs bedankt hadden voor de geweldige, enerverende, spannende dag.

ps de fotos van vandaag komen er zsm aan.!

Maandag 05 september 2016 op pad met onze delegates uit LA

Vandaag was misschien wel de mooiste dag van de vakantie tot nu toe. Misschien vraag je je af waarom. Wel we zijn de gehele dag op stap geweest met onze nieuwe familie. Klokslag 8:30 werden we opgehaald door de zuster Ramirez en haar dochter (32 jaar). Defny heeft op de woensdag (3 augustus) voor ons congres met deze zuster in ons gebied in Den Haag gepredikt en ik met de man van deze zuster. Smiddas zijn we met ze naar het Mauritshuis in Den haag geweest. Misschien begrijp je t al! T waren onze dellegates die aan ons toegwezen waren. De broeder was er vandaag niet bij omdat hij moet werken. Hij werkt als horlogemaker voor Catier.

We moesten nog een beetje haasten op t eind en ja hoor om 08:28 werden we opgebeld op de telefoon in onze hotelkamer of we er aan wilde komen. (Defny en ik hadden snel ontbeten beneden, maar waren effe kwijt in welke kamer we ook al weer zaten. Was het 615? Nee wacht t was 603. Uiteindelijk ging 630 gelukkig open.).

Na een innige begroeting met beide zusters zijn we ingestapt en zijn we (na een koffiebreak bij Starbucks) naar de koninkrijkszaal in de wijk Artesia. (ongeveer 20 minuten rijden van centrum Los Angeles waar ons hotel is) gereden (er zijn 2 koninkrijkszalen op het terrein en de kringopziener heeft een priveparkeerplaats) voor de velddienstbijeenkomst. Vandaag is het Labourday in de VS, das een feestdag dus is de actie in de zaal. Er waren ongeveer 21 broeders en zusters op de actie. Feestdag he! Ik zeg t maar effe.

Na de actie (veel nieuwe broeders en zusters ontmoet en ik heb een vd afspraak gemaakt met een oudere broeder voor as vrijdagochtend) zijn we met ze 4en in een gebied gaan werken in Cerritos. Dat ligt naast Artesia. We hebben 1,5 uren gewerkt met de speciale Wachttoren en ik heb er 1 verspreid. Er waren veel personen niet thuis omdat het een feestdag is en dan gaan de Amerikanen er ook op uit. De straten en huizen zijn hier echt heel anders dan bij ons en ook als in New York en als in San Fransisco. De straten zijn heel breed met een breede stoep en de huizen zijn een stuk groter en ruimer en veel is beneden en met ruime tuin en garage en zo en soms 2 of 3 auto's van de bewoner er voor of naast.

De dochter, Alejandra genaamd (de moeder heet Patricia) , is 32 jaar en is net 5 dagen geleden in de gewone pioniersdienst. En schrik niet! maar ze werkt gewoon fulltime. Das dus 40 uren per week he. Als je in de VS 1 dag minder zou werken sterker nog 1 uur minder dan 40 is het parttime en dan heb je geen ziektenkostenverzekering en moet je alles zelf betalen. Ze woont nog bij haar ouders want ze vertelde ons dat de huizen in deze buurt onwijs duur zijn 5 a 6 ton. Hebben 3 slaapkamers, en woonkamer, bijkamer en keuken maar vergeleken bij ons in Nederland is het peperduur. Alleen 2 verdieners kunnen dit in LA betalen.

Ongelofelijk he dat ze kan pionieren?. Haar schema is superstrak. Ze werkt op maandag, dinsdag, woensdag en vrijdag 2 uren na haar werk. (ze werkt in Disneyland van smorgens 6 uur tot 3 uur in de middag) en op zaterdag doet ze 6 uren en op zondag 2. Das in totaal 18 uren per week. Ik kon het niet geloven. Dat mag je best weten. Wat hebben de pioniers in Nederland dan relaxed zeg.!

Na de velddienst zijn we via de freeway 605 naar een stadje gereden waar we bij Panera een heerlijke sandwich met soup gegeten hebben. Daarna weer de weg op want we hebben een druk programma vandaag.

Onze eerste stop was in Griffithpark. Ongeveer 30 minuten rijden van het restaurant waar we de sandwich aten. Griffithpark is een heel groot park. Een stadspark (dus geen national park zoals er veel zijn in de VS) waar je kan wandelen, joggen en veel meer maar er zijn megaveel toeristen omdat je een goed zicht hebt op de beroemde witte HOLLYWOOD letters op de heuvels van LA. Wij hebben er ook naar gekeken en heel wat foto's, video en selfies gemaakt. Ook even rondgelopen bij t bezoekerscentrum en we hebben zelfs 2 x door een tunnel gereden die gebruikt is in mijn ultiemefavoriete film: Back to the future 2.

We hebben dus gewoon 2x door de tunnel gereden die in mijn favoriete films gebruikt is.

(als je op bovenstaande link klikt zie je de originele scene uit de film).

Daarna hebben we even snel gepauzeerd en toiletbezoek bij de Starbucks en toen weer op weg. Deze keer naar de Hollywoodboulevard. Das echt een soort pretpark. Veel winkels en restaurants en op de stoep alle sterren met de namen van bekende acteurs van Hollywood. Ik heb er een paar gefotografeerd. Echt gaaf. Ook was er een soort plek waar heel veel acteurs (onder andere Marlyn Monroe) hun voetstappen in t klei en handtekening hadden gezet voor de filmregisseur Tim Burton. Daar heb ik ook een paar namen gefotografeerd. Op de stoep waar de walk of fame is (die sterren met namen dus) zijn veel mensen die verkleed als Disney of bekende acteurs wat willen bijverdienen door met je op de foto te gaan. Ook zijn er andere straatartiesten en ineens zie je daar onze broeders en zusters staan met de lectuurstand, tussen de honderden, nee misschien wel duizenden mensen. Er naast heb ik voor t eerst in t echt de metropolitanwitnessing gezien. Das hetzelfde als t werken met de stand maar dan met een grote tafel waar de lectuur op ligt. Echt gaaf. We hebben kort met de broeders gesproken want er stond iemand naast muziek te maken. Wel foto's natuurlijk. Zie de foto's.

Na dit avontuur zijn we doorgereden naar Beverly Hills. We hebben vanuit de auto's een paar huizen (zeg maar echte villa's) bekeken en deze kosten miljoenen dollars. Het is dus echt onwijs duur om in LA te wonen en mensen lopen te koop met hun rijkdom door het showen van hun dure auto's en t winkelen in de dure winkels zoals Louis Vutton, Rolex en noem ze maar op. We hebben wat foto's genomen bij de de letters waar heel groot Beverly Hills staat (waren weer niet de enige toeristen hoor) das in Rodeo Park by the way. We hebben ook een Cupcakeatm gezien. Das dus een machine waar je niet geld kan pinnen maar waar je gewoon een cupcake uit de muur kan halen na betalen. We zagen ook dezelfde maar dan met sinasappelsag. Geinag maar niet voor weinag.

We hebben echt een heerlijk ijsje gegeten in Beverly Hills bij een ijszaak genaamd Amorino (ze zitten in Milaan, Parijs, Londen, Madrid, New York en hier in Beverly Hills). Heerlijk.

Na het heerlijke ijsje zijn we naar Santa Monica gereden. Daar hebben we de pier bezocht en nu , na dit bezoek, ben ik tot de conclusie gekomen dat Scheveningen niets maar dan ook echt niets voorsteld. (Sorry Hans!). Er waren wel duizenden, ik denk misschien we 10duizend mensen op de pier. Het was natuurlijk een feestdag dus alle Amerikanen zijn vrij van werk en gaan ook op pad en 1 van die leuke dingen is dus Santa Monica bezoeken. Er is van alles te doen op de pier: botsauto's, achtbaan en nog veel meer. Vanaf de pier heb je een mooi uitzicht op t strand en aan de andere kant van de pier, dus naast t strand van Santa Monica ligt t strand van Malibu en daar is vele jaren geleden de serie Baywatch opgenomen.

De avond hebben we afgesloten met een heerlijke pizza in een mooie, groot, lang restaurant in Santa Monica. Defny en ik hebben allebei een Calzone gekozen en t was heerlijk.

Om half negen werden we afgezet bij ons hotel. En misschien kan je je nog herinneren dat we om half negen vanmorgen werden afgehaald dus er staat weer 12 uren aan avontuur op de teller. We zijn wel wat moe maar voldaan. Vandaag was een hele leuke dag. We zijn de dag heel theocratisch begonnen en daardoor ik loop al voor op mijn pioniersschema van dit nieuwe piojaar want ik had geen velddienstplannen voor de vakantie hier. Mooi he?. De andere dingen die we gedaan zijn waren ook heel leuk maar vooral de omgang met de 2 zusters (de delegates!) was gaaf. We hebben heel wat dingen geleerd over LA en zo en t was echt een aanmoeding voor alle 4.

Oja bijna vergeten te vertellen: Morgen gaan we naar DISNEYLAND!!!!!!

Hoe dat bevalt lees je morgen wel.

Ps ik heb nieuwe foto's op deze site gezet. Die zie je door rechts in de kolom onder de kleine foto die je ziet te klikken op de tekst onder de foto of je klikt gewoon op onderstaande link.

fotos

Zondag 04 september 2016 busreis naar LA

Vandaag rond half zeven opgestaan en bij het ontbijt wat het megadruk. Het is namelijk een superklein kamertje met maar plek voor ongeveer 10 personen die kunnen zitten om te ontbijten. Het voordeel wat Defny en ik hebben is dat de ontbijkamer naast onze hotelkamer zit dus hebben we lekker op onze kamer ontbeten en een paar keer heen en weer gelopen om wat te halen zoals koffie, thee, getoast brood en wafels (warm uit t tostiapparaat). Heerlijk. Een paar koeken extra voor onderweg en natuurlijk 2 bananen.

Rond half negen hebben we het hotel verlaten en liepen we naar de bushalte, om de hoek, om bus 30 of 45 te nemen richting het station, een paar haltes verderop. Defny werd op straat aangesproken (ik dacht weer een zwerver?) door een toerist die nog 1 dagpas had die we konden gebruiken. Hopikee. Die kunnen we in de bus gebruiken en dan op het station weer aan een andere toerist geven.

De dagticket is voor 1 persoon maar (de bus kwam er direct aan) de buschauffeur liet ons, een beetje nors, allebei doorlopen. Later aan het eind van de rit werd hij wat losser want hij vroeg welke taal we spraken en waar we vandaan kwamen. Hij was 4 in Nederland geweest en begon natuurlijk over Amsterdam. Hij kwam oorspronkelijk uit Argentinie. Defny zei hem dat onze koningin daar van is.

Afijn, we waren megaoptijd bij de halte (Caltrain station) voor de megabus die ons naar Los Angeles brengt dus hebben we een uurtje gewacht op het station hier. De dagticket heb ik aan een chinees echtpaar gegeven en ze waren er heel blij mee, ze bleven maar knikken naar me. De meneer van het ovvervoer hier, die hun hielp, vond het ook megaaardig.

Precis om half elf vertrok de blauwe dubbeldekker aan de 7 uur durende busreis naar San Fransisco. Defny en ik waren natuurlijk niet de enige passagiers. Ik denk dat er een man 30 of 35 meereden. De mevrouw van de bus zei mij dat hij half vol was.

Na 3 uur rijden moesten we nog maar 224 miles afleggen met de bus. 1 mile is 1,6 kilometer. In de bus was WiFi beschikbaar dus konden we internetten, appen en googlen. Ook was er entertainment en kan je gewoon met je telefoon of tablet films en series kijken. Echt handig en zo gaat de reis best wel snel.

Op de helft van de rit, ongeveer na 3,5 uren hebben we 20 minuten gestopt naast en McDonald (er waren nog veel meer zaken en winkels daar hoor) en heb ik 4 cheeseburgers gehaald en die hebben we toen we weer vertrokken opgegeten. We hadden gisterenavond trouwens ook wat dingen voor onderweg gekocht zoals water en muffins.

Om 16:00 uur (vs tijd) stonden we in een kleine file, toen moesten we nog maar 75 miles afleggen. Dit kwam omdat er langs de snelweg (de Calafornia Innerstate 5) een bosbrand was. Er was al een flink gedeelte van het gras en ook wat bomen afgebrand en er waren wel 100 man bezig met blussen en heen en weer lopen. Politie en brandweer waren echt druk bezig daar vlak bij t stadje Lebec.

Om 17:08 was de eerste stop in Los Angeles bij Burbank. Daarvoor ziet je al het landschap om je heen steeds meer verdwijnen en komen er steeds meer gebouwen en is het verkeer steeds drukker: we rijden langzaam aan de grote stad LA binnen. Wij gingen om precies 17:30 de bus uit en binnen 1 minuut hadden we onze bagage en je raad het nooit maar ons hotel hier (waar we 4 nachten blijven) is om de hoek bij de uitstaphalte van de megabus. Niet te geloven he?

Het was 1 minuut lopen en t inchecken wat ook binnen 1 minuut gebeurt en de hotelkamer hier is lekker groot. Een bureautje, een bed en zelfs een zithoekje met tafels en stoelen en televisie natuurlijk.

Savonds hebben we lekker gegeten in Chinatown want das hier om de hoek.

Morgen vroeg op want we hebben contact opgenomen met de broeder en zuster uit LA (onze delegates) waar we in Den Haag in de velddienst zijn geweest en naar het Mauritshuis zijn geweest en nu gaan we morgen met hun op pad.

Om 8:30 komen ze ons ophalen voor de velddienst hier in LA.

Maar dat lees je morgen wel (ps nu ik t schrijf is t al die morgen om 7:55 in de ochtend).

Zaterdag 03 september 2016 **** 2x over de Golden Gate Bridge gelopen **** das maar 2700 meter lang hoor!

Na het ontbijt heb ik even als helpdesk gespeeld voor de Kzweb in onze koninkrijkszaal. De meeluisteraars van de vergadering weer blij. Wij konden ook meeluisteren.

Rond half 10 zijn we uit ons hotel vertrokken (doel vandaag is de GG: de Golden Gate Bridge) richting de halte van bus 74. (das een expressbus die direct naar de brug rijdt).

De halte die we hadden gevonden was niet de goede maar een andere buschauffeur zei dat we eerst 3 haltes met hem meekonden en dan konden overstappen op bus 74. Zo gezegd en gedaan maar aangekomen bij de halte bleek dat het nog maar 88 minuten zou duren voordat bus 74 aan zou komen.! nou ja zeg wat is dat nu weer?

Maar, plotseling uit het niets waren ze daar. 2 zusters van ons die straatwerk aan het doen waren en 1 zuster sprak Defny aan en voordat de zuster Defny iets te lezen aan kon bieden zei Defny al dag zuster. Schitterend! omhelzen, praten, schitterend. Zij hebben ons geholpen (samen met een chinese mevrouw) om een andere busroute te nemen naar de Golden Gate Bridge. Toen we in de bus zaten riep 1 van de zusters: "We see you in paradise".

Om een hele lange busroute kort te maken: Na ongeveer 2 uurtjes waren we bij het beginpunt van de Golden Gate Bridge. (we reden in het begin van de route wel langs Japantown, het broertje van Chinatown). De bus stopte bij het bezoekers/informatiepunt van de beroemde rode brug en daar begon ons avontuur. Eerst wat foto's gemaakt van de brug en een paar selfie's van Defny en ik samen. Een stukje verder stonden onze broeders en zusters met de lectuurstands. Ze staan hier op 2 plekken bij de brug. Op de plek waar je daarna direct de brug op gaat (voor voetgangers) staan ze met de Ontwaakt die de regering hier speciaal heeft gevraagd om nooit mee te stoppen om te verspreiden omdat veel mensen geen uitweg in het leven meer zien en van de brug willen springen. (zie verhaal gisteren). We hebben ze niet aangesproken, deze x, omdat er al veel andere mensen stonden (ik denk dat t ook broeders en zusters waren).

Defny en ik begonnen om omstreeks kwart voor 12 onze voetreis over de brug. De brug is 2700 meter lang er er is gekozen voor de kleur rood/oranje omdat deze zo goed te zien is in de mist. Er is een vast team van 30 schilders voor de brug. (bron: wikipedia). Onderweg heb ik natuurlijk heel veel foto- en filmopname gemaakt en op het midden van de brug hebben Defny en ik een videoboodschap opgenomen voor Joel en Joy Wijbrans omdat ze vandaag (als jullie dit lezen is het gisteren) een dochter hebben gekregen: Lynn. Via het opgenomen filmpje (later na het bezoek aan de brug op Facebook geplaatst) hebben we ze gefeliciteerd met hun dochter.

Op het midden van de brug waait het echt behoorlijk. Er zijn regelmatig bordjes waar mensen die het niet meer zien zitten op gewaarschuwd worden om te bellen en waar op staat dat er altijd een oplossing is. Links van het voetpad zijn 2 rijstroken voor auto's. Beide kanten op zijn er 3 rijstroken. Het verkeer scheert voorbij. Aan de andere kant van die rijbanen is een fietspad over de brug. De kabel en bouten en moeren zijn echt superdik en stevig van de brug en het is een schitterend gezicht dat je de grote ophanghouders (heet het zo?) in de mist ziet verdwijnen. Een uurtje later waren we aan het eind van de brug.

Na toiletbezoek en via een tunneltje even onder de brug gekeken te hebben (is ook echt gaaf zie je daaronder alle kabels en toestanden nog eens) zijn we dezelfde route teruggelopen. Ook op de terugroute heb je een goed uitzicht op het eiland Alcatraz (van de gevangenis) en zie je San Fransisco in de verte liggen. Af en toe komt er een helikopter of zweefvliegtuig voorbij en in t water barst t van de boten: zeilboten, grote vrachtschepen,cruises maar we hebben ook kajakken gezien.

De terugvoetreis hebben we wat sneller gedaan (zal wel komen omdat ik een stuk minden foto's en video's nam) wat na ongeveer 40 minuten waren we weer terug bij het bezoekerscentrum. ps de brug is bijna 2700 meter lang! Onze bus (nummer 28 kwan er direct aan en om ongeveer half 3 waren we vlakbij ons hotel. We stapten uit bij een pleintje waar het echt krioelde van de mensen. En het wat echt niet te geloven maar onze broeders en zusters staan daar met de stand terwijl er naast hen een gosar zit te drummen/muziekspelen en achter hun een man op een houten krukje een verhaal staat te vertellen dat de evolutietheorie NIET waar is en er staan er naast nog wat kraampjes en daar staan onze broeders en zusters gewoon relaxed tussen.

Daarna hebben we effe een snelle hap gegeten bij de BurgerKing (ja alweer hamburger dus) en veel later op de avond hebben we echt heerlijk gegeten in een thais restaurant, want werkelijk om de hoek bij ons hotel is. Het eten was echt heerlijk. Defny had een heerlijke fried chicken met heerlijke rijst en ik een heerlijke noodle soup met kip en beef. Het was echt heerlijk. We hebben nog trouwens een paar minuten in een buurt om de hoek bij ons hotel gelopen waar veel zwervers en vage gasten lopen en ineens ging er vlak voor ons een vrouw op de stoep staan/zitten plassen. Echt vies! Ze zij wel netjes sorry tegen ons omdat ze had gevraagd om in een restaurant te plassen maar dat mocht niet. Echt bizar zeg maar! Wegwezen daar dus uit die buurt. haha.

Na het heerlijke eten bij de thai hebben we wat water en kaakjes en wat muffins gekocht voor de busreis voor morgen die maar 7 uren duurt van San Fransisco naar Los Angeles. We hebben er echt weer zin in. Zojuist (vergeet niet dat het hier dus 9 uren later is dan bij jullie in Nederland) hebben we alles wat we meehebben weer ingepakt en morgen om half elf (in de morgen) begint de busreis naar LA.

Maar dat lezen jullie morgen wel. Ik heb vandaag een heleboel fotos op deze site gezet. Kijken jullie die ook?

Tot morgen.